Bandleden aan het woord

De eerste periode dat ik bij The Rob Hoeke R & B Group speelde was in het begin van de zeventiger jaren. Nadat de popgroep George Cash, waarin ik speelde, ter ziele was gegaan, bracht de manager (John Seine), die weer Lau Ruyter kende, de manager van Rob, me in contact met Rob, die audities hield om een nieuwe groep te formeren.

Ik werd aangenomen, vooral vanwege mijn swingende stijl, ik was en ben van oorsprong een jazzdrummer, die ook wel pop speelde.Het klikte muzikaal en persoonlijk vanaf het begin, dat blijkt ook wel uit mijn lange staat van dienst.

Deze Rob Hoeke R & B Group met Will de Meijer, Ben de Bruijn en Pim van der Linden bestond niet lang, wel maakten we een single, That's The Boogie, en we hadden volop werk. Omdat Rob ook of vooral een boogie-woogie pianist was werd er altijd een speciale boogieset gespeeld van 45 minuten. Voor de liefhebbers daarvan maakten we met Hein van der Gaag een goedverkochte LP, Four Hands Up.

Daarna is het pas rond 1980 dat ik Rob weer ontmoet, hij is dan genezen van het ongeluk met zijn hand en hij vraagt of ik weer meespeel. Nou.....graag en we beginnen eerst als trio met Jan de Jong, later als kwartet met Will de Meijer en het begint weer serieus een band te worden. We gaan repeteren bij de manager Selien Kneppers en het gaat langzaam maar zeker bergopwaarts.

V: Van wanneer tot wanneer precies speelde je in de groep van Rob Hoeke?

A: Behalve de korte periode in 1970 - 1971 van 1980 t/m augustus 1999.

V: Hoe was je rol in de groep: bijvoorbeeld speelde je alleen je partij of bracht je ook (eigen) ideeën of composities in?

A: Tijdens de repetities kon altijd iedereen z'n ideeën inbrengen, en trouwens in de muziek is het zo dat je altijd door de stijl van spelen iets persoonlijks toevoegt.

V: Aan welk optreden bewaar je de beste herinneringen en waarom?

A: Aan vele optredens bewaar ik dierbare herinneringen, maar vooral wil ik noemen North Sea Jazzfestival 1989/1990, onze reizen naar het Verre Oosten, Back to The Sixties. Waarom, tja, geloof me, een fijn optreden in Wuppeveen is me even dierbaar maar de optredens, die ik net noemde zijn highlights.

V: Was er ook een optreden waar je liever maar niet meer aan terugdenkt en waarom niet?

A: Dat was een optreden in Meppel op eerste Kerstdag 19?? En er kwam h e I e m a a I niemand, Rob dacht dat zijn carrière was afgelopen, maar we stelden hem gerust, het was immers eerste Kerstdag en dan zit echt iedereen thuis achter de kalkoen.

V: Als je ook aan plaatopnamen hebt meegewerkt: welke waren dat en welke vond je het beste?

A: Zoals eerder vermeld: Four Hands Up, een boogie woogie-lp uit 1971, met Rob en Hein van der Gaag, Will de Meijer op bas ditmaal, Ben de Bruijn en yours truly aan de drums en soms aan de drank (ha, ha). Nog een LP met het Boogie-Woogie Trio met Herman Deinum op bas, Full Speed uit 1972, en nog een waarvan ik de titel niet meer weet. Verder twee cd’s in eigen beheer uit circa 1994, Live 1 & 2 en een cd ter gelegenheid van het vijfentwintig jarig jubileum van Rob, opgenomen in Rijnsaterwoude en Eemnes: 25 Years Rhythm & Blues And Boogie Woogie. Tenslotte schiet me nog de LP uit, naar ik meen, 1987 te binnen, Boogie & Blues

V: Hoe gingen de opnames in z'n werk?

A: Bijvoorbeeld voor Four Hands Up kan ik me herinneren dat er 1 of 2 nummers voorbereid waren, ik denk aan het Harry Lime Theme, en verder werd er van alles in de studio verzonnen net zolang tot er 12 nummers waren, spannend zat zoals je begrijpt. Later met de Rob Hoeke Boogie and Blues Band, van 1982 t/m 1999 ging het gedisciplineerder en werd er een repertoire ingestudeerd en van te voren beslist wat op de CD zou komen.

V: Waar was de Rob Hoeke Groep sterk in?

A: Rob Hoeke was in de eerste plaats een geweldige muzikant met een enorme liefde voor muziek en een drive om het voor een publiek waar te maken, hij gaf zich altijd voor de volle 100 %. Waar hij ook goed in was, vooral in het begin van zijn carrière was diversiteit. Luister maar eens naar de verzamel-cd van al zijn singles, je weet niet wat je hoort, van slow (Drinking On My Bed) tot rauwe pop en van alles daartussen en natuurlijk de boogies. Veelzijdigheid en inzet tijdens optredens zijn de belangrijkste ingrediënten volgens mij.

V: Hoe ontstond het repertoire dat jullie destijds speelden?

A: Al improviserend tijdens repetities vooral. Rob of één van de gitaristen (ik denk vooral aan Will de Meijer) kwam dan met wat akkoorden, bas en drums verzonnen een passende begeleiding, et voilá, alweer een nieuw nummer, het klinkt makkelijker dan het is hoor, vaak gingen er vele uren voorbij voor het goed was.

V: Hoe kijk je na al die jaren terug op het spelen in de groep van Rob Hoeke? Hoe belangrijk was die ervaring voor jou?

A: Het moge duidelijk zijn, nee, zonneklaar, ik ben Rob nog altijd dankbaar dat hij me destijds bij de groep aannam, het zijn muzikaal mijn mooiste jaren geweest, en niet zo'n paar zoals je ziet, prakties 2O jaar met ik weet niet hoeveel honderden optredens, wow, ik ben er helemaal tevreden mee, ik voelde al snel dat ik bij hem en zijn muziek op m’n plek was.

V: Hoe belangrijk is Rob Hoeke volgens jou geweest voor de Nederlandse popmuziek?

A: Hij is absoluut een van de bepalende figuren geweest in de pop, vooral op pianogebied natuurlijk. Vóór Rob was er in Nederland eigenlijk niemand die zo piano speelde en ook nog eens een heavy R & B groep had en bovendien goeie eigen nummers schreef en speelde.

That’s all folks, mijn roemruchte carrière bij deze fantastiese man en muzikant.

Groeten van Paul Lagaaij

V: Van wanneer tot wanneer precies speelde je in de groep van Rob Hoeke?

A: Van maart 1968 tot mei 1971. Later nog van 1984/85 tot 1991.

V: Hoe was je rol in de groep: bijvoorbeeld speelde je alleen je partij of bracht je ook (eigen) ideeën of composities in?

A:  Ik speelde gitaar en slidegitaar en af en toe basgitaar, mondharmonica, viool (o.a. op een eerste, voorlopige opname van Working Down The Railroad, de B-kant van de single Next World War) en een soort Indiaas instrumentje dat op de single Try to realize is te horen. Tijdens de optredens speelden we vaak een aparte set boogie woogies, waarbij ik dan vaak van gitaar naar bas switchte. Verder speelde ik ook basgitaar op de LP’s Racing The Boogie en Four Hands Up. Toen Willem Schoone vertrok, nam ik ook zijn zangpartijen voor mijn rekening.

V: Aan welk optreden bewaar je de beste herinneringen en waarom? 

A:  De beste herinneringen heb ik aan de tournees door Azie tournees overgehouden. Ook het optreden in het Theatre du Monnee (de uitvoering van Tristan en Isolde) in Brussel was erg interessant. Verder de vlucht/bootreis van en naar Zweden waar we toen ook de videoclip van Double Cross Woman (zie Youtube) opnamen. En niet te vergeten de optredens in Dendermonde in België waar wij altijd werden gefêteerd door de organisatie!

V: Was er ook een optreden waar je liever maar niet meer aan terugdenkt en waarom niet? 

A:  Sommige optredens tijdens de tournees door Azië.

V: Als je ook aan plaatopnamen hebt meegewerkt: welke waren dat en welke vond je het beste?

A:  Voor alle opnamen waaraan ik heb meegewerkt zie de discografie. Next World War en Concentration zijn mijn favoriete popnummers. Het meest ben ik echter gehecht aan Babe I Wanna Leave You (bekend van Led Zeppelin, dat fantastisch werd gezongen door Willem. Ik vind onze uitvoering véél fraaier dan die van Led Zeppelin! Four Hands Up is en blijft mijn favoriete boogie woogie LP.

V: Van wanneer tot wanneer precies speelde je in de groep van Rob Hoeke?

A: Mijn periode bestrijkt het interval tussen Martin Rudelsheim en Paul Lagaaij.

V: Hoe was je rol in de groep: bijvoorbeeld speelde je alleen je partij of bracht je ook (eigen) ideeën of composities in?

A: In het begin was ik dus een echt een 'groentje' tussen allerlei zwijgzame en merkwaardige mannen, waarvan sommige twee maal zo oud waren als ik. Na een half jaar kreeg ik meer grip op het klappen van de zweep en de stokken. Ik heb me toen ook veel bemoeid met het arrangeren en inkleuren van op te nemen nummers. Vooral bij Concentration en Next World War had ik een grote inbreng.

V: Hoe gingen de plaatopnames in z'n werk?

A: Ook de plaatopnames verliepen merkwaardig: plotseling kwam het bericht dat we een single uit moesten brengen. Vanaf dat moment ging vooral Will de Meijer aan de slag en niet veel later gingen we dan de studio in. Met singles werd echter nooit iets gedaan aan promotie. Double Cross Woman hebben we bijvoorbeeld nooit live uitgevoerd (!) en datzelfde geldt voor Next World War, Concentration, Everybody Tries en Walking Down The Railroad. Singles en het optreden waren twee totaal gescheiden paden. Op Everybody Tries zingt Willen Duyn, (Mouth van Mouth & McNeal) omdat er tijdens het repeteren van die song niemand op had gelet of er wel iemand was, die in die toonsoort kon zingen! Het was een gekke tijd waarin de band eigenlijk wel drie verschillende gezichten had.

>>> HOT BREAKING NEWS <<<

Na Next World War was er nog even sprake van een coup(!). Rob had namelijk niet meegespeeld op die single en Bovema EMI toonde belangstelling voor het geluid dat we toen voortbrachten. Ik ging toen om met Harry Rijsbergen en Benny Groen van The
R-od-ys uit Groningen , die toen in Onderdijk ( bij Hoorn) in een boerderij woonden. We zouden toen een nieuwe groep beginnen, met twee drummers ( Benny & ik, net zoals bij Mad Dogs & Englishmen) en verder dus Harry, Willem, Will en Jan Vennik. Iemand had die tapes laten horen bij EMI, zonder te zeggen dat wij het waren.

Uiteindelijk is dat niets geworden omdat Will ineens afhaakte. Harry en Benny zijn toen rozen gaan kweken in Groningen.

V: Aan welk optreden bewaar je de beste herinneringen en waarom?

A: Sarasani op Texel was altijd leuk om te spelen; met de boot heen en daar blijven 'slapen', wat er meestal niet van kwam. Voor de bühne stond een heel lange, ijzeren 'trog' waarin water viel dat via het plafond naar beneden werd gesproeid. Mooi gezicht met al die lampen en kleuren maar ook superlevensgevaarlijk! Het optreden in de Koninklijke schouwburg in Brussel was ook een topervaring; een mooie mix van Klassiek en Rock, bedacht door een zijn tijd ver vooruit zijnde Francois Wijergans. Ook herinner ik me de Sneekweek, waar we optraden bij meneer Dozemans. Ontzettend heet was het in die lange pijpenla. Toen we na afloop nog wat wilden drinken heeft hij ons de hele nacht, al bier tappend aan ons, uitgelegd dat dat niet kon vanwege zijn vergunning.

V: Was er ook een optreden waar je liever maar niet meer aan terugdenkt en waarom niet?

A: Het naarste optreden was in Maastricht. Er moest nog iets gerepareerd worden aan mijn bassdrum en in de oefenruimte was het euvel voor vertrek naar het zuiden verholpen. In Maastricht aangekomen bleek er geen bassdrum in de bus te zitten. Ik heb nog geprobeerd bij allerlei muziekwinkels om iets te huren maar kreeg steeds nul op het rekest. Verder nog van alles geprobeerd: floortom met spijkertjes tot bassdrum bombarderen maar dat werkte allemaal niet. Door het gestamp op de grond had ik dagenlang een heel pijnlijke voet / been.

Het vreemdste optreden dat ik meemaakte was in Apeldoorn, Berg en Bosch geloof ik. We reden, zoals vaker gebeurde, met aparte auto's. Jan Vennik en  ik samen met de roadie in de bus, de rest ging op andere wijze. Het was een matinee, met heel veel coryfeeën zoals het Cocktail Trio, 'de man die in een heel klein kastje kon kruipen', Connie Vink, Anneke Grönloh en meer van dat soort acts. Rare boeking sowieso, en nog raarder was dat de anderen maar niet op kwamen dagen: ze konden het niet vinden! Jan en ik hebben toen maar als duo onze tijd vol gespeeld (drums en Hammondorgel). 's Avonds hadden we een optreden in Club 192 in Den Haag en dat liep (misschien wel daardoor?) als een speer. Het Haagse publiek is moeilijk te behagen maar het lukte ons die avond op alle fronten! Goeie energie! Ik hoorde toen na afloop voor het eerst In-A-Gadda-Da-Vida van Iron Butterfly. Mooie phasingeffecten waren dat toen.

V: Hoe ontstond het repertoire dat jullie destijds speelden?

A: Ik nam toen veel op, op bandrecorders in de oefenruimte en tijdens optredens. Vooral aan het experimenteren met Willem Schoone  in de Beatbunker in Oudorp koppel ik warme gevoelens. Een schitterende akoestiek en alles uitproberen! Babe I Wanna Leave You (de flipside van Double Cross Woman) is daar o.a. een resultaat van. Goed zoals Willem daar zingt! Van die opnames op de Sony recorder is bijna niks overgebleven. Op mijn draagbare Philipsrecordertje werden ook hele toneelstukken opgenomen in de bus. Wat het bühne-repertoire betreft werd er ter plekke van alles geïmproviseerd. Themaatjes die we ’s middags op de autoradio hoorden zaten dikwijls ’s avonds al in een of ander nummer verwerkt. Nummers duurden vaak heel lang, zoals Season Of The Witch - het nummer van Donovan, waarbij we ons lieten inspireren door de versie van Michael Bloomfield, Al Kooper en Steve Stills op hun LP Supersession uit 1968 - dat elke avond weer anders klonk. Het moest allemaal ter plekke gebeuren waardoor je erg ‘wakker’ moest zijn. Dat is een leuke manier van spelen die ik nog steeds het meest ambieer: niets of weinig voorbakken, gewoon gaan met die banaan!

Groetjes, JaapJan Schermer