Purple Potatoes is een sterke uitvoering van het van Booker T & The MG's bekende Green Onions. Er zijn prima bijdragen op piano, gitaar en orgel en ook de ritme sectie doet wat hij moet doen met als resultaat een uiterst swingend stuk muziek, dat het origineel van Booker T naar de kroon steekt. Yellow Stone is een prachtig singer-songwriterachtig luisterliedje qua sfeer verwant aan het werk van Bob Dylan en Donovan. De versterkers gaan weer verder open in Six O'Clock Blues, een pittige bluesrocker, goed gezongen door Willem Schoone en met fraai slide-gitaar spel van Will de Meijer. Kant 1 eindigt met het van misschien wel de langste titel ooit voorziene (The only Thing That Hasn't Changed During The Times Is) The Rain Still Falling From Above. Het is een melancholieke song opgebouwd rond een sterke riff op gitaar.

Het is een melancholieke song opgebouwd rond een sterke riff op gitaar. Het bekendst geworden lied van dit album is misschien de opener van kant 2, Don't Feel Ashamed (B-kant van de single Lying In The Grass), dat lang is gebruikt als openingstune van het al op de pagina 1968 genoemde programma Fenklup of Twien. De rest van kant 2 is ook de moeite waard: de fraaie ballad How High we Used To Go met een mooi fragiele mondharmonica, het pittige door ex-Hoeke groep Wim Bitter geschreven Out Of Town, de onheilspellend klinkende instrumental Fahrenheit 451, (dezelfde temperatuur als Celsius 232,8 en de temperatuur waarbij papier gaat branden) geïnspireerd door de gelijknamige SF-roman uit 1953 van Ray Bradbury (zie artikel in HEAVEN onder Diversen) en de langzame blues Just Make Me A Pallet, die qua sfeer doet denken aan de blues Help Me van Willie Dixon op het debuutalbum van Ten Years After uit 1967.

Op 5 maart verzorgt de groep een live-optreden in het NCRV-radioprogramma Jeugdland. In dit jeugdprogramma werd altijd een scholierenquiz gehouden. Verder trad er altijd een aantal artiesten op, waaronder een bekende Nederlandse popgroep. Zo hebben er groepen gespeeld als Cuby + Blizzards, Oscar Benton, Brainbox, etc. Een aantal van de gespeelde nummers staat op de cd Live 1967 - 1989 (zie Diversen): Absolutely Sweet Marie van Bob Dylan, de van Save Our Souls bekende boogie woogie Robby's Tune en It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry van Dylan.

Bovengenoemd optreden is één van de laatste met Martin Rudelsheim achter de drumkit. Hij stapt begin April op en vervolgens vindt er een uitgebreide auditie plaats in de beatbunker te Oudorp waar de groep repeteert. Er komen 25 drummers opdagen. De dan pas 17-jarige JaapJan Schermer komt als winnaar uit de bus en na één repetitie wordt hij direct voor de leeuwen gegooid. Er wordt zo'n 25 keer per maand opgetreden en om zich enigszins thuis te kunnen voelen in de hotelkamers neemt de jonge drummer telkens twee koffers mee: één voor een platenspeler en platen en één met enkele schilderijtjes voor aan de muur.

Op 16 september neemt de groep een single op, Double Cross Woman, voor het eerst onder productionele leiding van Hans van Hemert in plaats van Tony Vos. Achteraf bezien is het één van de sterkste singles die de groep heeft uitgebracht. Een fraaie melodie, aanstekelijk refrein, prima gitaar- en toetsenpartijen, fantastische breaks met een sterke climax op de drums, gedreven zang en een mooie middensectie met een parlando gebrachte tekst. Eigenlijk verbazingwekkend dat deze plaat geen hit is geworden, ondanks de promotie op TV in het popprogramma Twien. Daartoe werd de groep gefilmd op de veerboot van Zweden naar Nederland. De song werd geplaybackt op bezemstelen en andere huishoudelijke artikelen.

Wanneer de groep weer in Nederland terug is, blijkt dat de beatbunker in Oudorp volledig is leeggehaald. Het blijkt dat hun manager alle apparatuur in beslag heeft genomen. Hij dreigt alle apparatuur te verkopen, tenzij een openstaande rekening van f 75,- wordt betaald. Lau Ruyter uit Wormer wordt de nieuwe manager en zorgt voor de terugkeer van de spullen.

Op 7, 8, 21, 25 en 26 januari neemt Rob een nieuw boogie woogie album op, Racing The Boogie getiteld. Van de groepsleden doet alleen Will de Meijer mee op bas- en sologitaar. Broer Paul Hoeke bespeelt de drums, terwijl Hans Oldenburg de slaggitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Producer Tony Vos speelt alt-sax.

Op 26 februari en 11 en 24 maart wordt de single Next World War opgenomen, die pas in juni zal worden uitgebracht, omdat op 21 maart het dan al vijf jaar oude boogie woogie nummer Down South - na voor de tweede keer op single te zijn uitgebracht - een grote hit wordt. In 1965 deed het plaatje vrijwel niets, nu wordt het, mede door de inspanningen van DJ Tineke op Radio Veronica, alsnog een grote hit. Down South bereikt de achtste positie en staat 11 weken in de Veronica Top-40. De groep heeft er gemengde gevoelens over, omdat, behalve Rob, niemand van de groepsleden van dat moment op deze plaat meespeelt. (Zie ook nevenstaand interview in Popscore). Maar voor de populariteit is zo'n hit natuurlijk nooit weg.

Op 4 maart treedt de band voor de tweede keer op in het radioprogramma Jeugdland. Rob speelt zelf niet mee tijdens dit optreden. De piano wordt bespeeld door Jan Vennik en in een aantal nummers worden er zelfs geen toetsen bespeeld. Een drietal van deze nummers staat op de cd Live 1967 - 1989. Het optreden is één van de laatste waaraan Willem Schoone heeft meegedaan. In de loop van maart stapt de zanger/bassist op, hij houdt het na ruim vier jaar voor gezien. Al die jaren was hij de gezichtsbepalende frontman van de groep. Hij treedt later toe tot de Bergense groep Tortilla, waarmee hij in 1971 de fraaie LP Little Heroes zal maken. Als vervanger van Schoone wordt bassist/zanger Guus Willemse - die daarvoor al eens als drummer bij de groep auditie had gedaan en toen werd afgewezen ten faveure van JaapJan Schermer - aangetrokken.